Przekraczanie ograniczeń

Kontynuacja wpisu Jesteś kimś wyjątkowym:

Ucz się zbierać informacje. To teraz będzie Twoja kluczowa kompetencja, gdyż „błędy i sukcesy, to wielkie chwile”; wtedy najwięcej się uczymy. Jeśli porażkę zaczniesz traktować jak informację zwrotną, przestaniesz popełniać błędy. Zaczniesz bowiem myśleć o nich w kategoriach informacji zwrotnej. Zaczniesz analizować, czyli szukać informacji, co było źle i czego w związku z tym potrzebujesz się nauczyć lub co było źródłem Twojego sukcesu. To stanie się motorem Twojego rozwoju. Nie zaniedbuj jednak również sukcesu. Sukces i porażka zwierają pewną określoną strukturę, która pozwoli Ci (jeśli ją odkryjesz) uczyć się nowych rzeczy i rozwijać swoje umiejętności. Możesz też odkryć swoją strategię sukcesu i powielać ją lub swoją strategię porażki, której należy unikać. Dzięki temu otworzysz się na nowe doświadczenia, czyli przełamiesz dotychczasowe lęki i bariery w podejmowaniu wyzwań, gdyż porażkę zaczniesz traktować jako okazję do uczenia się i rozwoju.

Zacznij od małych kroków. Tak jak podczas pracy z celem, nad którym - mam nadzieję -  pracowałeś korzystając z moich postów, podziel swoje zadanie na etapy, ustal obszary uczenia się i termin ich realizacji. Podaj definicje, po czym poznasz, że osiągnąłeś cel oraz określ czas jego realizacji. Kiedy to wszystko zdefiniujesz, czyli nazwiesz swój cel,  ustal pierwszy krok, czyli od czego zaczniesz. Pamiętaj też, że postawiony przez Ciebie cel, musi być realny, to znaczy możliwy do zrealizowania. Możesz dzisiaj nie potrafić go zrealizować i wtedy, jeśli jest dla Ciebie ważny, potrzebujesz poznać nowe kompetencje, które Ci to umożliwią. Weź również pod uwagę, że cel musi być zależny od Ciebie i pozostawać pod Twoją kontrolą. Jeśli wymyślisz, że chcesz być kosmonautą, a nie spełnisz kryteriów zdrowotnych, to ten cel, ani nie jest realny, ani nie pozostaje pod Twoją kontrolą. Wtedy na pewno nie zrealizujesz takiego celu, choćbyś nauczył się tego, czego nie potrafią zrobić inni.

Nagradzaj się, kiedy przełamiesz jakąkolwiek osobistą barierę, osiągniesz to, co zamierzałeś, bądź w ogóle podjąłeś jakąś aktywność łamiąc swój osobisty schemat. To ważne osiągnięcie, które może uruchomić następne kroki ku budowaniu Twojego poczucia wartości. Doceń swój sukces w walce ze schematami, które do tej pory wyznaczały Ci drogę. Możesz stanąć przed lustrem i zobaczyć,  jak wygląda Zwycięzca, poczuć, jaki to cudowny stan nim być i posłuchać jak Zwycięzca przemawia…

Wszystko to wzmocni Twoją samoocenę, gdyż stworzysz własne kryteria osiągnięć i zaczniesz rozliczać się przed sobą samym ze swoich osiągnięć. To wyzwoli Cię z zależności od ocen innych i uwolni od lęku przed ich oceną. Sam będziesz wiedział, czy wykonujesz zadania na właściwym poziomie. Możesz też poszukać autorytetów, z którymi podyskutujesz na temat swoich osiągnięć. Kiedy „zgubisz” lęki i niepewność, Twoje poczucie własnej wartości poszybuje tak, że sam się zdziwisz.

Sam staniesz się autorytetem dla siebie, bo kto Cię lepiej zna, niż Ty sam.

Wielu życiowych rozbitków to ludzie, którzy nie zdawali sobie sprawy, jak bliscy są sukcesu, kiedy się poddali.

T.A. Edisons

Jesteś kimś wyjątkowym

Kontynuujemy pracę nad zmianą samooceny:

Praca ze swoimi przekonaniami. Tę strategię przeformułowania przekonań już prezentowałam we wcześniejszych wpisach (np. w artykule o budowaniu własnego wizerunku). Jej istota polega na zamianie przekonań ograniczających (np. Nie jestem w stanie nauczyć się języka angielskiego.) na wspierające (Potrafię to zrobić.). Skorzystaj z tej strategii. Masz tam dokładny opis, co robić, aby zmieniać swoje przekonania modyfikując postawę. Są one podstawą podejmowania się nowych zadań i pracy nad samooceną. To z kolei stanowi bazę budowania własnego poczucia własnej wartości.

Nie odnoś swoich wyników do rezultatów innych osób. Tylko Ty wiesz, czy zrobiłeś coś na full, miałeś motywację, czyli chciało Ci się to robić na najwyższym poziomie, czy byłeś wystarczająco przygotowany i czy jesteś zadowolony z osiągniętych rezultatów. Podobnie z osiągnięciami. Odnoś je do swoich wyników z przeszłości. Nie wolno Ci wpaść w pułapkę porównywania się z innymi, bo nie znasz kryteriów pracy tych osób, mierzysz tylko efekty. Tylko Ty znasz siebie i wiesz, czy to jest dla Ciebie sukces czy porażka.

Obudź w sobie ciekawość. To czego potrzebujesz się nauczyć, to wchodzenie w stan ciekawości, który będzie wymagał od Ciebie wyjścia poza strefę komfortu. Ta strefa to nieznana kraina, która pozwoli Ci przekroczyć własne bariery w podejmowaniu ryzyka. Jeśli  się tego nie nauczysz, nie doznasz wglądu, czyli w jakimś momencie swojego procesu myślenia (dzięki przeformułowaniu lęku na odwagę, zależności od ocen, na poszukanie własnych kryteriów działania…) wkroczysz na drogę uczenia się zupełnie nowych rzeczy. Uczenie się jest najlepszą nagrodą, jaką można sobie wymarzyć, gdyż gwarantuje Ci podążanie ścieżką rozwoju. Bez uczenia się stoisz w miejscu, przestajesz się rozwijać; zawsze kiedy uczysz się czegoś nowego towarzyszy Ci zmieszanie i frustracja, którą warto przełamać zadając sobie z ciekawością rożne pytania: Jak to można zrobić inaczej? Na czym polega problem? Kiedy już miałem do czynienia z podobnym zagadnieniem? Jak wtedy sobie radziłem? Jak można to zrobić kompletnie inaczej? Czego potrzebuję się nauczyć, aby to zrobić skutecznie?

Zanim się poddasz, podejmij działanie, rozważ ryzyko, przeanalizuj sytuację. Skorzystaj z rozumu, a nie emocji decydując się na podjęcie lub rezygnację z wykonania zdania. Daj sobie czas na przemyślenie, zastanów się, jakby to zrobił lider... nie oddawaj meczu walkowerem. Zawsze zdążysz odmówić. Najpierw zrób analizę, jakie kompetencje są konieczne, aby wykonać to zadanie. Potem zastanów się, ile pracy potrzebowałbyś włożyć, aby się tego nauczyć. Po trzecie, przeanalizuj, na ile nowa kompetencja jest ważna w Twoim rozwoju czy środowisku zawodowym. Czasem warto podjąć się nieznanego, aby przestało nim być. Warto uświadomić sobie fakt, że każdej rzeczy, którą potrafimy robić, kiedyś musieliśmy się nauczyć.

CDN

Jeżeli potrzebujesz indywidualnej konsultacji, skontaktuj się ze mną e-mailowo.

Samoocena

Po zrobieniu Autodiagnozy czas zabrać się do pracy nad swoimi zasobami. 

Najpierw określ kryteria, na podstawie których ocenisz swoje rezultaty, a które kształtują Twoje poczucie własnej wartości :

- jakie masz (miałeś) oceny w szkole?

- jakie masz wykształcenie?

- jakie masz osiągnięcia zawodowe?

- jakie sukcesy odniosłeś w dotychczasowym życiu?

- jak masz relacje z rodzicami?

- jakie relacje mają rodzice ze sobą?

- jakie masz mocne strony?

- jakie masz relacje z rówieśnikami?

Teraz zadaj sobie kilka pytań:

Ilu sukcesów nie odniosłeś, bo nie podjąłeś się działania?

Na jakiej podstawie możesz się więc oceniać, skoro nie było działania?

Skąd wiesz, czy nie osiągnąłbyś lepszych wyników od innych, gdybyś podjął się zadania?

Na podstawie jakich kryteriów oceniałeś, że nie dasz rady? Na jakiej podstawie obawiałeś się porażki, chociaż nic na nią wskazywało?

Na jakiej podstawie obawiałeś się działania, skoro nie znałeś kryteriów, według których będziesz oceniany?

Na jakiej podstawie obawiałeś się tego, kto będzie Cię oceniał?

Czy kryteria, które decydowały o Twojej decyzji były zewnętrzne (oceny innych, kryteria przystąpienia do zadania itp.), czy wewnętrzne, czyli stworzone na „gorąco” w Twojej głowie, z obawy przed porażką, odrzuceniem, lękiem, że nie dasz rady?

Czy wolałeś wybierać rozwiązania znane lub pozostawać w bezpiecznym środowisku, bo tak sugerowali zawsze rodzice?

Bez względu na to, ile pytań jeszcze Ci zadam mam dobrą wiadomość. To, co zrobisz ze swoim poczuciem własnej wartości:

- zależy wyłącznie od Ciebie,

- jest pod Twoją kontrolą,

- masz na nie wpływ,

- można je zmieniać i uczyć się nowych postaw.

To, czy rozpoczniesz pracę nad budowaniem poczucia własnej wartości, zależy od Ciebie. Jeżeli jesteś gotowy, zacznij od:

Stworzenia własnych, wewnętrznych kryteriów oceny swoich działań. Jeśli nie masz kryteriów, trudno Ci będzie ocenić, co potrafisz, a co nie jest Twoją mocną stroną. Jeśli czegoś nie potrafisz, możesz się tego nauczyć, gdy  uznasz to za istotne dla swojego rozwoju. Tę cześć pracy możesz rozpocząć z osobą, która Cię zna i pomoże Ci zweryfikować Twoje kryteria. Sam będziesz miał tendencję do zaniżania swoich osiągnięć.

CDN

Jeżeli potrzebujesz indywidualnej konsultacji, skontaktuj się ze mną e-mailowo.

Autodiagnoza

Co się stało, że utraciłaś dziecięcą odwagę, swobodę działania wobec otaczającego środowiska społecznego, rodziców, nauczycieli, kolegów...? Co spowodowało zmianę Twojego zachowania, postawy?

Może przeprowadzisz sobie krótki test odpowiadając pisemnie na pytania:

1. Kiedy zauważyłaś, że zaczynasz uzależniać się od ocen innych?
2. Czy miałaś poczucie bezpieczeństwa jako dziecko?
3. Czy czułaś się kochana?
4. Co spowodowało, że zaczęłaś obawiać się ocen, krytyki?
5. Czy wiążesz to z jakimś konkretnym wydarzeniem?
6. Czy miałaś wiele porażek życiowych?
7. Czy masz świadomość swoich mocnych i słabych stron?
8. Jak często jesteś chwalona przez rodziców?
9. Czy jesteś akceptowana przez rówieśników?
10. Co różni Cię od tych, którzy mają wysokie poczucie własnej wartości? Czy możesz to nazwać, sprecyzować: na poziomie relacji z innymi ludźmi, rodzicami, przełożonymi?
11. Co myślisz na swój temat?
12. Jak się oceniasz się na tle swoich rówieśników w skali 1 od 10?
13. Czy zdarzyło Ci się żałować, że nie podjąłeś się jakiego zadania, gdyż szybko okazało się, że poradziłbyś sobie z nim równie dobrze jak inni..?.
14. Czy zdarzyło Ci się zrezygnować z jakiegoś planu działania, a nawet marzeń, bo uznałeś, że nie podołasz..?
15. Czego konkretnie potrzebujesz się nauczyć, aby zmienić swoją postawę wobec siebie?
16. Jakich umiejętności potrzebujesz, aby zmienić swoja postawę?
17. Czy jesteś gotów do zmiany, postawy w stronę budowania poczucia wartości? W jakim stopniu w skali od 1 do 10? Czy jest to wystarczająca determinacja - Twoim zdaniem - aby to osiągnąć?
18. Jakie wnioski nasuwają Ci się po zrobieniu tego testu?

Czy zauważyłaś, że główne obszary, które decydowały o kształtowaniu się Twojej postawy dotyczą:

• relacji (z rodzicami, nauczycielami, rówieśnikami, szefami…),
• doświadczeń życiowych (porażek w relacji z sukcesami),
• modelowania postaw rodzicielskich,
• ukształtowanych, w wyniku doświadczeń życiowych, przekonań polegających głównie na obawach przez oceną innych ludzi, lękiem przed podjęciem się jakichś wyzwań, zadań, brakiem wiary we własne możliwości, lękiem przed nieznanym, lękiem przed odrzuceniem itp.?

Czas na zmiany

Ostatnio pisałam o tym, jak nasze otoczenie kształtowało naszą osobowość. Nasze geny plus środowisko równa się to, kim jesteśmy. Dlatego podziękujmy swoim najbliższym, jeśli wyposażyli nas w poczucie własnej wartości umiejętnie sterując procesem naszego wychowania, zwłaszcza w obszarze relacji z ludźmi, odporności na porażkę i budowania odwagi życiowej w podejmowaniu ryzyka… Jeśli trzęśli się nad nami, epatując nas własnym lękiem, to nic dziwnego, że przekazali nam taki stosunek do świata.

No właśnie, postawa naszych bliskich z otoczenia. Codziennie dostawaliście lekcję na temat życiowych postaw, trening relacji z otoczeniem i komunikacji interpersonalnej. Patrząc na zachowania rodziców budowaliście podstawy swojego bezpieczeństwa: jedni jak potężne drzewo „Bartek”, inni domek z kart.

Jednak nie możecie ciągle zasłaniać się przeszłością. Kiedy nabieracie świadomości wszystkich ważnych relacji z otoczeniem, możecie świadomie na nie wpływać. Możecie oceniać skutki Waszych działań, podejmowania ryzyka, odporności na ocenę, informację zwrotną czy porażkę. Pytanie, czy to robicie przekraczając bariery komunikacyjne i własne ograniczenia osobowościowe. W pewnym wieku Wasze życie jest już pod Waszą kontrolą, a wpływ rodziny zdecydowanie się zmniejsza. Zaczynacie więc zarządzać swoim życiem. Pytanie, czy chcecie to robić, czy wolicie odpowiedzialność za swoje życie złożyć w rękach innych osób. Mówią, że ładnym jest łatwiej w życiu, a wysokim ludzie ufają. To wielkie uproszczenie myślowe, bo Kaczyński nigdy nie znalazłby miejsca w polityce, a Gérard Depardieu nie stałby się sławnym aktorem. Warto kreować swoją tożsamość i przekonania, które pozwolą Wam żyć pełnią życia, a nie w pętach ograniczających przekonań typu: Nie potrafię zaprezentować swoich mocnych stron. 

Od następnego postu zaczniecie zadawać sobie pytania, które pomogą Wam przebić kokon Waszych ograniczeń.

Budowanie poczucia własnej wartości

Zgodnie z zapowiedzią rozpoczynam dzisiaj serię postów poświęconych budowaniu poczucia własnej wartości. Zanim przejdziemy do konkretów, zastanówmy się nad źródłem jego powstawania. To, jakie mechanizmy psychologiczne temu towarzyszą, pomoże Wam zrozumieć ten ważny aspekt Waszego funkcjonowania, który bezpośrednio przekłada się na wyniki Waszych działań. 

Czy patrzysz z zazdrością na ludzi, którzy potrafią się sprzedać, mają luz i ogromną swobodę, otwartość w relacjach z ludźmi? Potrafią na przykład zaczepić Cię w sklepie i zapytać o poradę lub bawić się na imprezie integracyjnej w komicznym przebraniu, niekoniecznie dopiero po kilku kieliszkach. Mają dystans do siebie i potrafią wysłuchać oceny innych ludzi z uwagą, a nie presją. Potrafią się śmiać z siebie i analizować błędy, które popełnili mając gotowość do zmiany. Potrafią też podejmować ryzyko mając przekonanie o możliwości odniesienia sukcesu, ale również dopuszczając możliwość poniesienia porażki. Co ich różni od Ciebie? Skąd to potrafią? Urodzili się na luzie, w innej epoce, w innym kraju…?

NIE. Urodzili się dokładnie tak jak Ty, z takim samym luzem, czyli stresem urodzinowym, bo nagle zmienili swoje środowisko z wodnego na powietrze i nagle musieli zacząć żyć kompletnie inaczej. W tym obszarze, wyjątkowo, mamy wyrównany start. Nikt nie ma łatwiej albo trudniej. A więc co się dzieje dalej w naszym życiu po urodzinach?

1. Rodzina

Nasza mama, tata, rodzeństwo, czyli otoczenie społeczne, które wpływa na nasz rozwój, buduje poczucie bezpieczeństwa, obdarza nas miłością z większą lub mniejsza wprawą… Nie znaczy to, aby rodzinę za to oceniać. Nikt rodziny nie wybiera i zapewniam Was, że nie znam takiej, która robiłaby świadomie krzywdę swojemu dziecku. Po prostu wychowanie jest złożonym procesem psychologicznym, a rodzice nie mają wiedzy, która dałaby im wskazówki, co jest dobre, a co niewłaściwe. Dźwigają też bagaż własnych doświadczeń własnych i swoich rodziców, przenoszony nieświadomie z pokolenia na pokolenie. Jestem więc daleka od oceny Waszych rodziców, a wręcz wdzięczna im za powołanie Was do życia (dzięki temu mam teraz Czytelników ). Niemniej jednak ten system wychowawczy i uwarunkowania genetyczne mają wpływ na nas w znaczącym stopniu. Tworzą bowiem wzorce zachowań, nawyki, są modelem do naśladowania z braku innych możliwości lub na szczęście.

Co się więc dzieje z nami na  tej naszej ścieżce życiowej? Dostajemy pierwsze wsparcie, kiedy uśmiechamy się w łóżeczku i szczerzymy bezzębne buzie, robimy pierwsze kroki w naszej ziemskiej egzystencji. Na ile są to traumatyczne przeżycia, które budują w nas lęk przed kolejnym krokiem, a na ile są to tylko doświadczenia, które pozwalają nam zbierać informacje o tym ziemskim padole dowiadujemy się już wtedy. Nie są to informacje wprost, ale zaczynamy wkraczać w pewien system społeczny o określonych regułach, celach, zadaniach, nawet często nieartykułowanych. Dokonujemy więc kolejnych prób, które zapewniają nam sukces lub porażkę z dziecięcego punktu widzenia, czyli jesteśmy zadowoleni i szczęśliwi, zachwyceni swoją odwagą i eksploracją świata lub wręcz przeciwnie. Już na tym etapie najbliżsi mają decydujące znaczenie. Torują naszą odwagę lub nie, zachęcają do ponownych prób lub nie, każą nas za błędy lub nie…Asystują w naszej codzienności biorąc, w jakimś stopniu, odpowiedzialność za to, co wyrośnie z tych małych istotek. Gdyby Edison, ten od żarówki, zniechęcił się po kilku tysiącach prób, to albo czekalibyśmy na drugiego takiego faceta, albo siedzielibyśmy do dziś przy świeczkach. Myślę więc, że może miał rodziców, którzy trenowali w nim konsekwencję, upór i odporność na porażkę…

CDN.

Tajemnice kreowania własnego stylu (2)

Zanim zaczniesz czytać ten post, przeczytaj, proszę, jego pierwszą część: Tajemnice kreowania własnego stylu.

Drugie kryterium stylu

Pamiętaj o butach, które są biżuterią dla ubioru i mówią o tobie więcej niż myślisz. Są też ważnym narzędziem kreowania twojej sylwetki i ukrywania jej niedoskonałości. Wydłużają, wysmuklają, pozwalają zachować właściwe proporcje ciała, no i oczywiście, są ważnym nośnikiem smaku. Dlatego buty to sprawa najwyższej rangi i trzeba przywiązywać do nich szczególną wagę.

Teraz pora na prawdziwa biżuterię i dodatki, które są ważnym dopełnieniem stroju. Nadają charakter i styl całości ubioru. Dodają kobiecości będąc synonimem klasy. Mają też magiczną funkcję odwracania uwagi od tego, co chcemy ukryć. Doceńmy więc ich rolę dodatków i używajmy ich w określonym celu. Uważaj jednak aby nie przesadzić. Zbyt dużo biżuterii wraz z innymi dodatkami może wywołać efekt odwrotny – doprowadzić do przekroczenia granic dobrego stylu.

Pisałam już o kroju i dobrym gatunku tkaniny. Teraz to powtórzę, gdyż fason skrojony przez profesjonalna krawcową to nasza wizytówka, podobnie jak torba dla kobiety, a buty dla mężczyzny.

Trzecia kryterium stylu

Włóż odrobinę nonszalancji i szaleństwa i swoje kreacje. W ten sposób wyrazisz siebie zaznaczając swój indywidualizm. Niewolnicze oddanie się kanonom mody, czy perfekcja w tonacji elementów stroju mogą wprowadzić schematyzm i nudę. Dlatego nie twórz sobie mundurków, czyli na przykład określonej bluzki zawsze z określoną spódnicą. Podejdź do komponowani stroju kreatywnie. Właściwie dopasowany strój do twojego typu kolorystycznego, figury i wnętrza, uczyni z ciebie kobietę intrygującą, pełną blasku. Sprawi, ze zaczniesz koncentrować uwagę otoczenia i, co za tym idzie, wywierać wpływ na inne kobiety.

Koncentruj się na stylu, a nie na ubraniach markowych. Gok Wan – brytyjski stylista pokazywał alternatywę do markowych ciuchów kupowanych w sklepach sieciowych. Decydował pomysł, kreatywność i poczucie stylu a nie wydana gotówka. Są outlety, second handy, wyprzedaże, to okazja dla ciebie, aby nie przepłacać za metkę, a znaleźć prawdziwe okazje i uzupełnić swoją garderobę płacąc mniej.

Bądź kreatywna i nie ograniczaj się do jednego stylu. Mieszaj epoki, gatunki i style. Inspiruj się różnymi trendami, to wzbogaci Twoją garderobę i uczyni ją bardziej intrygującą. Przykładem mogą być eksperymenty modowe, np. Kate Moss, która łączy rzeczy drogie z tanimi, skórę z koronką, styl elegancki z casual ubierając marynarkę do jeansów oraz mieszając różne wzory i faktury. Patrząc na nią wydawałoby się, że nie da się tego połączyć, a jednak jej się udaje… Uchodzi za ikonę stylu dzięki swoim modowym pomysłom.

Zachowuj jednak zasadę dobrego samopoczucia i tego, aby się sobie podobać. To najważniejsze kryterium. Kiedy nie akceptujesz siebie w określonym stroju, źle się w nim czujesz, natychmiast tracisz pewność siebie. Koncentrujesz się na sobie, a nie na imprezie, w której uczestniczysz. Otoczenie niewerbalnie odbiera twój dyskomfort i cała autokreacja staje się porażką. Odnosisz skutek odwrotny do zamierzonego choć może wyglądasz atrakcyjnie…

Do napisania tego zainspirował mnie artykuł stylistki Jolanta Watral.

W następnym poście zajmę się Waszym poczuciem wartości...